La prima predica del nuovo parroco bergamasco di Belene

P. Paolo, con il suo collega don Paolo Brambilla
(e suor Bozhena), alla Giornate delle Famiglie di Milano

In attesa di recuperare qualche foto e video di ieri... vi regalo la mia prima predica da parroco bergamasco trapiantato sul Danubio.

Per questa prima uscita ho scelto un taglio mistico, suggeritomi dalla brezza mattutina che mi rinfrescava durante le passeggiate mattutine del mese di agosto lungo le sponde del disidratato Danubio.

Dopo il testo bulgaro, ci ho messo pure quello in italiano.

Di solito le prime prediche vanno negli annali della storia... io spero solo che vadano un pochino nella mente e nel cuore dei miei nuovi compagni di viaggio, visto che ho cercato semplicemente di dire quanto usciva dal mio cuore.

Dai tanti parroci e sacerdoti che ho conosciuto, penso di aver imparato questa sacrosanta verità: se un pastore non riesce a condurre il suo gregge al Signore (perchè alla fine è Lui il Salvatore), questo pastore può anche fare prodigi e fuochi d'artificio e ricevere applausi, ma alla fine è un pover'uomo.

Per gli annali storici... IMA VREME!

Скъпи братя и сестри, днешната неделя е изключително важна, защото вчера ме посрещнахте и приехте като ваш енорийски свещеник, а днес поемаме заедно по общия ни път. И Господ, точно в този ден ни предлага това евангелие. Дарява го на всеки един от нас като отделен вярващ, а същевременно го дарява и на всички нас като Общност, като Църква, като Негова Невеста. Евангелието ни говори за глухонемия, който среща Господ: така, както малко преди това го бяха срещнали напълно парализирания и човека с парализираната ръка.

Коя съм аз, Господнята Невеста? Без Него, далеч от Него, аз съм една глуха Общност, няма Общност, парализирана Общност.

Мисля, че всички вие познавате хора, които не чуват, не говорят или са с парализа.

Глухият е този, който не чува, който не слуша. Онзи, който върви по своя път със собствените си идеи. И да викаш след него, той няма да те чуе, и да биеш всички камбани едновременно, няма да привлечеш вниманието му, и да му говориш нежно, за да го приласкаеш, няма да има резултат: глух е!

Немият е онзи, който не говори. Мълчи и никога няма какво да каже. Не казва „Благодаря”, не казва никога нищо. Таи всичко в себе си, издава странни звуци и следва пътя, който е поел.

Парализираният е онзи, който не прави нищо. Гледа другите, оставя се да бъде въвлечен от тях, но не поема никога инициативата. Блокиран е, скован, не се отмсетва и на милиметър от позицията си.

Ето, аз, Господнята Невеста, далеч от Него съм глуха, няма, парализирана.

Но ако преодолея страховете, идеите и представите, навиците, убежденията ми и се приближа до Него...Той ще ме излекува.

Скъпи братя и сестри, ако аз, Общността не остана близо до Господ Исус, малко по малко ще оглушея, ще онемея, ще се парализирам. Ще се превърна в група от примерни хора, кръстени, които, обаче не слушат вече Словото на своя Господ и на Пастирите си, група, която не намира думи, за да се моли и хвали Господ, група, която не е в състояние да направи нищо в името на любовта,  надеждата и красотата.

Върху това ще се съсредоточа през следващите години, това ще бъде моята цел.

Аз, Твоята Невеста, ще опитам да се приближавам непрекъснато към Теб, Господи Исусе, за да ме излекуваш и обновиш сърцето ми, защото искам да бъда прелестна, очарователна, а не глуха, няма и парализирана.

Това е чудото, което днес, в самото начало на новия път, по който поемам, прося от Бога:

-         Приласкай с ръцете си главата и ушите на Твоята Невеста, Господи, моите уши, за да преоткрият усета да слушат и приемат Словото ти.

-         Целуни твоята Невеста, Господи, целуни устните ми, за да преоткрият сладостта от пеенето, благодаренето, възхвалата на Името ти.

-         Хвани ръката на твоята Невеста, Господи, хвани ръката ми и ме изправи, дай ми топлина, енергия и сила, за да върша чудни неща за Теб.

Ако идните години преоткрия усета да слушам Божието Слово, да участвам в катехизиса, ако чуя гласа си да моли и пее радостно, ако направя нещо красиво, то това ще означава, че наистина съм срещнал Господа.

Лек път, Господня Невесто, която живееш в Белене. Амин.

 Cari fratelli e sorelle,

oggi è una domenica molto importante: ieri mi avete accolto come vostro parroco, e adesso iniziamo insieme il nostro cammino. Ed il Signore ci dona proprio oggi questo vangelo. Lo dona ad ognuno di noi come singolo credente, ma lo dona anche a noi come Comunità, come Chiesa, come Sua Sposa. Un vangelo che ci parla di una persona sorda e muta che incontra il Signore; così come poche ore prima lo avevano incontrato un uomo totalmente paralizzato e un altro con il braccio paralizzato.

Chi sono io, la Sposa del Signore? Senza il Signore, lontano da Lui, sono una Comunità sorda, una Comunità muta, una Comunità paralizzata.

Penso che tutti conosciate persone sorde o mute o paralizzate.

Il sordo è colui che non sente, che non ascolta. Colui che va avanti per la sua strada, con le sue idee. Puoi gridare, ma lui non sente. Puoi suonare tutte le campane che vuoi, ma non verrà mai. Puoi sussurrare parole dolci per attirarlo, ma non ascolterà mai. E’ sordo!

Il muto è colui che non parla. Tace. Non ha mai niente da dire. Non dice mai “Grazie”. Non dice mai niente. Tiene tutto dentro di se, emette strani suoni, e va avanti per la sua strada.

Il paralizzato è colui che non fa niente. Guarda gli altri. Si lascia trasportare, ma non prende mai l’iniziativa. È bloccato, incatenato, non si sposta di un millimetro dalla sua posizione.

Ecco, io, la Sposa del Signore, lontano da Lui sono sorda, muta, paralizzata.

Ma se supero le mie paure, le mie idee, le mie abitudini, le mie convinzioni, e mi avvicino a Lui… Lui mi guarisce.

Cari fratelli e sorelle, se io Comunità non resto vicino al Signore Gesù, piano piano divento sordo, muto e paralitico. E mi trasformo in un gruppo di brave persone, battezzate, che però non ascolta più la Parola del suo Signore e dei suoi Pastori; un gruppo che non ha più parole per pregare e lodare il Signore; un gruppo che non riesce più a compiere segni di amore, di speranza e di bellezza.

Ecco allora quale sarà il mio lavoro, il mio impegno, il mio obiettivo per i prossimi anni.

Io, la Tua Sposa, cercherò di avvicinarmi continuamente a Te, Signore Gesù, per lasciarmi guarire e rinnovare da Te. Perché desidero essere bella e stupenda, e non sorda, muta e paralizzata.

Questo è il miracolo che oggi, all’inizio di un nuovo cammino, chiedo a Dio:

-          accarezza con le tue dita la testa e le orecchie della Tua Sposa, Signore, le mie orecchie, perché possa ritrovare il gusto di ascoltare, accogliere e meditare la Tua Parola.

-          bacia questa Tua Sposa, Signore, bacia le mie labbra, perché ritrovino il gusto di cantare, di ringraziare, di lodare il Tuo Nome.

-          prendi per mano la Tua Sposa, Signore, prendi la mia mano e rialzami, dammi calore ed energia, e permettimi di fare cose stupende per Te.

-          Se nei prossimi anni ritroverò il gusto di ascoltare la Parola di Dio e di partecipare alla catechesi, se sentirò la mia voce pregare e cantare con gioia, se farò qualche cosa di bello… vuol dire che ho incontrato davvero il Signore.

-          Buon cammino, Sposa del Signore che abiti a Belene. Amen