E' l'unico passionista bulgaro vivente, l'ultimo di una lunga schiera ormai consegnata alla storia: per cui è un po' un monumento vivente, uno scrigno di ricordi e di saggezza.
Rinnovo a lui il mio augurio e quello di tutti i confratelli, di tutta la famiglia passionista.
Il Signore gli doni ancora 100 anni e tanta salute ed energia!
 |
| I due sacerdoti bulgari che celebrano il 60°: don Asen Ghenov e p. Josko Jonkov |
In mezzo agli articoli trovi anche molte foto dell'epoca, che gentilmente p. Josko ha estratto dai suoi scrigni.
Anche Radio Vaticana ha trasmesso l'intervista a p. Josko.
In fondo all'articolo trovi poi le foto della sua ordinazione e della prima messa.
 |
| Russe, 5 aprile 1941: mons. Evgheni Bosilkov e i seminaristi
Seduti: fr. Ivan Giorgiev, p.
Henrik, p. Evarist Kujpers, mons. Evgheni Bosilkov, p. Kiril Jakov, p. Dominik Steklarov, p. Kupen Mihalov.
Seconda fila: Josif Mincev, Alfons Drakov, Asen Ghenov, Josif Jonkov, Mitko Karadjov, Peter Velikov, fratel Nicola. Terza fila: Slavi Talev, Franz Jalin, Bernard Talev, Stefan Panov, Josko Rafailov, Mihail Ghenov, Ivan Markov, Peter Daiav. |
Отец Йосиф Йонков е роден на 21 септември 1926 г.
През 1941 г. завършва 3 клас и иска да влезе в семинарията в гр.Свищов, но енорийският свещеник о. Исидор Делин му казва, че през тази година няма да се приемат семинаристи. Готви се да се запише в Гимназията в Свищов, но на 24.08. отец Антон отива у тях и съобщава, че Епископът, все пак, е решил да приема семинаристи. На 01.09.1941 г. отец Йоско е заведен в Свищов от баща си. Записват го в клас със седем момчета. Най-големият е отец Йосиф Минчев /вече покойник/, като общо в семинарията са 18 момчета ученици. Директор на Семинарията е отец Станислав Ван Мелис, а помощник-директор отец Александър Лазарски. И двамата, по думите на отец Йосиф, много добри възпитатели.
Започва войната. Отец Йосиф разказва, че когато чуели сирените за бомбандировка, а това се случвало по обед и през ноща, трябвало да се крият в горите над гробището в Свищов.
 |
| Il seminarista Josko nel 1944. |
От 1960 до 1964 г. отец Йоско е енорийски свещеник в с.Ореш.
От 1964 до 1968 г. , след смъртта на отец Исидор Делин е енорист в с.Асеново.
От 1968 до 1981 г. е енорист в Белене в енория „Рождение на Блажена Дева Мария”.
От 1982 до 1993 г. е енорийски свещеник на енорията в Ореш, назначен след смъртта на отец Петър Сарийски. Неделните му служби са: 6:00 ч. в Ореш, 10:00 ч. в Свищов и 18:00 ч. пак в Ореш.
 |
| P. Josko il 10 maggio 1954 |
В: Какво си спомняте от деня на Вашето ръкоположение?
О: Вечерта, се качваме на парахода, от Русе до Свищов: аз, Асен и другите семинаристи, които бяха дошли. Бяхме правили 3 дена в Русе духовни упражнения, отец Купен беше с нас. Много се вълнувахме първия ден, докато стигнахме в Свищов. Преспахме в Свищов, на другия ден духаше студен вятър, облечени бяхме с палта, 20.10. – много студено беше. Епископът искаше да ръкоположи всеки един от нас в неговото село, хем Бог да помага, хем родителите да присъстват на тържеството, а и беше хубаво всички да видят как става ръкополагането. След службата раздадохме иконички на всички, които присъстваха. Целуваха ни ръцете и после – обед на всички, които бяха гости. Владиката седна и разговаря с моите родители и моите роднини. Това беше радостен ден за всички, за всеки млад свещеник. Владиката ни каза да слушаме старите свещеници, да им помагаме. Да се стремим сами да се образоваме, защото още много има да учим. След това служехме, където ни изпратят, а енорист станах чак през 1960 г.
 |
| Russe, anno 1951: i cinque ordinandi. In piedi: don Asen Ghenov e p. Alfons Drakov. Seduti: p. Josif Mincev, p. Kupen Mihailov, p. Josko Jonkov |
О: За да стнеш свещеник, трябва да имаш добри родители, особено добра майка, набожна майка, която да се грижи за децата си не само „материално” да са добре, но и да търсят вечния живот, да търсят Бога, да обичат ближния и да са трудолюбиви. Има майки, които още като са приели детето от зачеването му, са пожелали то един ден да стане свещеник. Ние сме 8 деца. Семейството ни беше много добро. Майка ми беше много редовна на църква. Сутрин бие ли камбаната към 5-6 часа за литургия, веднага ни вдигаше всички от леглата. Спи ни се, дърпаме се, но – не, тя не ни оставяше да не отидем на миса. Мама много хубаво пееше, много хубав глас имаше. Цялата църква да пее – нейния глас се чуваше. Винаги знаех, че мама е в църквата. Брат ми Йонко също хубав глас имаше, а и другите ми братя и сестри пееха.
 |
| Malcika,
10 giugno 1946. Il direttore p. Aleksander Lazareki, il parroco p. Stefano Bragaglia, fratel Gheorghi Koprev e i seminaristi Mihail Karlev Ghenov, Josif Jonkov, Alfons Drakov, Stefan Panov |
О: Благодаря на Бога, че моите учители се случиха много добри. Това бяха отец Купен Михайлов, отец Кирил – голям богослов, голям моралист, добър и ревностен свещеник. Владиката /Е.Босилков/ беше много добър с нас, докато беше жив. Всички свещеници бяха много добре разполижени към нас, които бяхме млади свещеници. Също и отец Михаил беше добър, отец Ириней. Имаше някой от нас, които се отказаха или ги принудиха. Много зависи от това от каква среда си излязъл. Много хора мислеха, дори свещеници, бяха убедени, че от комунизма повече отърване няма – край, завинаги. Но Бог реши и направи чудо и този строй пропадна.
 |
Svishtov,
1930. Ricordo del seminario
Seduti: fr. Stefan
Bandolov, p. Irenei Martincev,
p. Isidor Delin, p. Rikard Hoffman,
p. Fabian Knoben, fr. Severino.
Seconda fila: p. Pavel Broobers,
Francesco Antonov,
Terza
fila: un ragazzo di Oresh, Josko Jonkov,un giovane, Bora Kokorov, Ivan Ionov (fr. Simeone), p. Biagio Larghi, Marian Milev. Kolio di Russe, Pavel Jonov, un ragazzo di Gostilia, Kolio Hadriev, Pavel Nikolov |
О: Голяма радост, голяма помощ, без тях ние почти загивахме. Нямаше духовници, не успявахме да обслужваме енориите – къде по-напред да отидем?! Да не говорим, че ни беше и забранено – само църквата имахме и наоколо – нищо, даже църковните дворове ни бяха иззели. Имам случай, пътувах с влака до Свищов, сяда един мъж до мене, цивилен, не го знам какъв е и казва: „Колкото по-ви гоним, толкоз повече сте се разшавали...” Моите роднини също страдаха заради мен. Например моите братя, особено Петър, никъде не им даваха работа. А като питат защо, им отговарят: защото имате брат свещеник. Навсякъде беше така ... комунизъм...
В: Какво ще посъветвате младите, които размишляват дали да тръгнат по стъпките на свещеническото звание?О: Радваме се, знаем, че има млади момчета, вече почти готови. Радваме се и на тези млади, които са вече свещеници, както е о.Страхил – с висше образование, историк, преподавател и реши да стне свещеник. Радваме се много и на о.Койчо – с висше образование, счетоводител, учител бил и накрая пожела да стане свещеник. Това е чудо – да. Това са чудеса Божии. И сега тук има деца, много будни и редовни. А и ние всеки ден се молим за нови свещеници. Така че, Бог няма да ни остави, ако и ние не го оставяме. Ето пример от Св. Писание: обърна един Павел от гонител в един от най-ревностните Апостоли. На Бога всички са деца. Бог гледа: който го обича и изпълнява заповедите му – Бог е там, при него. Без разлика. В такива времена ние виждаме Божия план... Ние знаем, че Бог няма да ни изостави. Дяволът колкото и да е силен, последната победа е на Господа. Така че ние не можем да се отчайваме. Ние трябва да даваме добър пример, особено на младите!
Едно дете трябва да е здраво, умно, да получи от семейството си вярата. Всяка добра майка - християнка трябва да има тая грижа, не само да растат децата, но да им предаде и вяра, и любовта към Бога, и към ближния, да знае детето, че в живота ще има много трудности и изпитания. Тялото иска всичко, света и той не се вразумява, каквито и новини да слушаш, няма да чуеш нищо хубаво. Но децата трябва от малки да се учат на труд. Трябва да бъдат подготвени, всичко да могат да понасят, защото животът е такъв – не е само лесно, няма само компютър, цял ден игра и нищо да не помагаш в къщи. Има всякакви грижи в живота. Но тук и родителите са виновни. Имат любов, но това не е истинска любов, това е природна любов, а Бог иска да имат християнска любов. Да учат децата да бъдат добри, да могат да обичат, да прощават.
В: Какво ще пожелаете на читателите?
О: Да са способни, да вършат най-потребното за сегашното време, да са полезни за децата и за младите, до колкото е възможно и да се опират на Бога. Да бъдат наистина набожни, да заместят самите свещеници, защото няма достатъчно свещеници. Да бъдат Апостоли, където Бог ги е поставил, да чувстват, че вършат добро. Така че утре като ни повика Господ, да можем да му дадем сметка. После, да бъдем смирени, да не се гордеем, да се отнасяме с всички добре. Бог вижда и знае всичко, той иска от нас да даваме добър пример и доколкото имаме сили, да можем да вършим каквото е възможно, и с любов към Бога, и към ближния. Най-много иска да помагаме на другите.
Росица Златева
 |
| I seminaristi a Svishtov nel 1941 |
P. Josif Jonkov è nato il 21 settembre 1926. Nel 1941, dopo la terza elementare, vorebbe entrare in seminario, ma il parroco p. Isidor Delin gli dice che non si accettano più seminaristi. Lui decide di iscriversi al liceo a Svishtov, ma il 24 agosto p. Anton gli fa la visita e lo informa che il vescovo comunque ha deciso di ammetere i seminaristi. Il 1 settembre 1941 suo padre lo accompagna a Svishtov e lo iscrive in un gruppo composto da sette giovani. Il più grande d’età e p. Josif Mincev (già nella casa del padre celeste).
In seminario si trovavano allora 18 alunni. Il direttore del Seminario era p. Stanislas Van Melis, il vicedirettore: Aleksandar Lasarski. Entrambi, secondo p. Josko, grandi educatori. Inizia la Guerra. P. Josko racconta che al sentire delle sirene per i bombardamenti (di solito nelle ore del pranzo e di notte) si nascondevano nei boschi vicino al cimitero di Svishtov.
Nel 1945-46 tutto il seminario doveva traslocò a Malcika, da p. Stefan Bragaglia.
Nel 1947-48 p. Josko fa il servizio militare a Lovech, Ruse e Pleven. Dopo di che torna al seminario, nel frattempo traslocato a Russe e continua a studiare Filosofia e Teologia.
Il 28 ottobre 1951 il viene ordinate sacerdote e inizia il suo ministero come aiutante di p. Mihail Nikolov a Belene.
Nel 1952 va a Tranciovizza come aiutante di p. Irinej Martinchev.
Nel 1959 riceve l’ordine dal Comune di lasciare Tracciovizza perchè “non c’era bisogno di due sacerdoti”.
Dal 1960 al 1964 p. Josko è parroco di Oresh.
Dal 1964 al 1968, dopo la scomparsa di p. Isidor Delin, è parroco di Asenovo.
Dal 1968 al 1981 è parroco della parrocchia “Nativita di Maria” a Belene.
Dal 1982 al 1993, dopo la scomparsa di p. Petar Sarijski, è parroco di Oresh, e celebrava 3 messe ogni domenica: alle 6 ad Oresh, alle 10 a Svishtov, alle 18 di nuovo ad Oresh.
Il 15 aprile 1996 p. Josko viene nominato parroco di Tranciovizza e dal 1999 è parroco di Dragomirovo. Oggi il padre convive con i suoi confratelli passionisti ad Oresh e ogni domenica si mette in viaggio per Dragomirovo. “In questo modo ho trascorso i 60 anni del mio servizio ai fedeli, con le mie semplici forze e ho già compiuto 85 anni. Ringrazio Dioo di cuore perchè mi ha scelto per suo servo, ringrazio anche tutte le persone che ho incontrato per la mia strada e che mi hanno sostenuto.” dice p. Josko.
Che cosa si ricorda dal giorno della Sua ordinazione?
Io, p. Asen e gli altri compagni seminaristi abbiamo preso il vaporetto serale da Ruse a Svishtov. I tre giorni precedenti abbiamo fatto gli esercizi spirituali insieme a p. Kupen. E' stato un viaggio pieno di emozioni. La notte abbiamo dormito a Svishtov. La mattina seguente tirava un vento gelido e abbiamo indossato i cappotti. Era il 20 ottobre e faceva fredissimo. Il vescovo ha voluto fare l’ordinazione di ciascuno di noi nei rispettivi paesi natali, in presenza dei familiari e per la gioia di tutta la comunità. Dopo la messa abbiamo regalato piccole icone a tutti presenti. Ci hanno baciato le mani. Abbiamo festeggiato tutti insieme al pranzo. Il vescovo ha parlato con i miei genitori e i miei cari. E' stato un giorno stupendo per tutti, soprattutto per noi preti giovani. Il vescovo ci ha suggerito di dare retta ai sacerdoti con l’esperienza, e cercare ad aiutarli. Poi abbiamo fatto il nostro servizio ovunque ci mandassero. Mi hanno nominato parroco nel 1960.
Come è nata la sua vocazione al sacerdozio?
Per diventare un sacerdote bisogna avere bravi genitori, sopratutto una mamma buona e fedele, disposta a prendersi cura dei figli non soltanto dal punto di vista materiale, ma anche spirituale, per educarli a cercare la vita eterna, a cercare Dio, ad amare il prossimo ed il proprio lavoro. Esistono mamme che fin dall’inizio del concepimento hanno desiderati che il proprio figlio diventasse sacerdote. Noi eravamo 8 figli. La mia è stata un famiglia per bene. Mia madre andava ogni giorno a messa: al suono delle campane alle 5-6 del mattino ci svegliava tutti per andare in chiesa. Noi, ovviamente, avevamo sonno e non avevamo tanta voglia, ma lei non si dava pace. Mia mamma aveva una voce stupenda e cantava. La sua voce si sentiva più di tutte le altre nella chiesa, lei era sempre presente. Cantavano anche tutti i miei fratelli e sorelle.
Quali sono le persone che hanno segnato di più il Suo ministero spirituale?
Ringrazio Dio che ho sempre avuto dei maestri bravissimi: p. Kupen Mihajlov, p. Kiril – un grande teologo, moralista, un prete serio e bravo. Il vescovo Eugenio Bossilkov è stato fino alla sua morte sempre disponibilissimo nei nostri confronti. Avevamo la benevolenza di tutti i preti della diocesi. Non dimenticherò mai nemmeno p. Mihail e p. Iriney. Alcuni dei miei compagni hanno abbandonato il sacerdozio. Altri sono stati obbligati a farlo, ma erano dei tempi difficili. Tutti pensavamo che il comunismo non sarebbe mai andato via. Però Dio ha deciso ben altro. Il regime è caduto: Dio ha fatto un miracolo.
Che cosa è cambiato il ritorno dei passionisti italiani nel 1993?
Grande gioia, grande aiuto, perchè noi stavamo per morire. Non c’erano religiosi, era difficile prendersi cura di tutte le parrocchie. Così pochi… dove potevamo andare?! C’erano tanti divieti in giro – avevamo soltanto le nostre chiese e nient’altro – ci hanno portato via tutto. Mi ricordo un mio viaggio per Svishtov – sul treno salì un signore civile che si rivolse a me con le parole: “Quanto più cerchiamo di mandarvi via, tanto più voi lavorate!” Anche i miei familiari hanno sofferto tanto. A mio fratello Petar, per esempio, non davano un lavoro. E se chiedevi il perchè, rispondevano: “perchè tuo fratello è un prete”. Il comunismo c’era ovunque.
Che cosa consiglierebbe ai giovani in ricerca vocazionale?
Sono felice e so che ci sono giovani quasi pronti. Siamo felicissimi anche per i giovani preti come p. Strahil – un laureato, storico, insegnante, che ha deciso di diventare prete. Quanta gioia ci da anche p. Koicho – anche lui laureato, contabile, insegnante che ha deciso di diventare prete. Questo è un miracolo, sì. Sono i miracoli di Dio. Ci sono giovani svegli e presenti.
Noi preghiamo ogni giorno per le vocazioni. Se noi non abbandoniamo Dio, nemmeno lui ci abbandona. Le sante scritture ci danno diversi esempi – Paolo che si è trasformato dal persecutore a missionario… Tutti siamo figli di Dio. Dio ci osserva e sta vicino a tutti quelli che lo amano e obbediscono ai suoi comandamenti. In tempi difficili com’è il presente, si sente di più la provvidenza del Signore. Dio non abbandona nessuno. Il diavolo, anche se forte, non può mai vincere contro Dio. Ecco perchè non dobbiamo disperarci. Dobbiamo essere sempre un esempio per i giovani.
Ogni bambino deve crescere sano, intelligente e la sua famiglia dovrebbe educarlo nella fede. Ogni madre cristiana dovrebbe prendersi cura perchè i figli crescano anche nella fede e nell’amore verso Dio e il prossimo. Un bambino deve sapere che la vita è dura, che la situazione in tutto il mondo è difficile e problematica, si sentono sempre molte notizie negative. Però i bambini devono imparare a lavorare. Devono prepararsi alla vita, che non è facile. Non esiste soltanto il computer, il gioco, ma si deve dare una mano anche a casa. La ragione di tutto questo sta un po' anche nel comportamento dei genitori, perche spesso l’amore che conoscono non è un amore vero, ma un amore mondano, e Dio ci chiede di amare come cristiani. I genitori devono mostrare e insegnare ai figli la bontà, l’amore e il perdono.
Un augurio ai nostri lettori?
Siate capaci di fare tutto che serve nei nostri tempi, cercate di aiutare i giovani e fidatevi di Dio. Siate fedeli e vicini ai preti, che sono così pochi. Siate i discepoli di Cristo, responsabili della vostra vocazione, fate del bene. E poi, siate umili e comportatevi bene con tutti. Dio vede e sa tutto. Dio ci chiede di dare un esempio forte. Dio ci chiede di reagire sempre con l’amore,verso di Lui stesso e verso il prossimo. E ci chiede più di tutte le altre cose di aiutare i fratelli.
In esclusiva:
le foto dell'ordinazione
e della prima di messa di p. Josko
ad Oresh, nel 1951:
bellissima carrellata storica. auguri a p.Josko
RispondiEliminaChestito otche!!! Za mnogo godini!
RispondiEliminaImam prekrasni spomeni ot teb....