Sorpresa dalla gioia. L'Annunciazione.

Oggi, nove mesi esatti prima del Natale, celebriamo la festa dell'Annunciazione.

E' un giorno molto caro a tutti i cristiani (se ci pensiamo un attimo... è più importante del Natale stesso);

personalmente mi è anche molto caro perchè il 25 marzo del 2000, nella chiesa di Cicola, ho vissuto la mia Professione Perpetua nella famiglia passionista.

Pensando ad un titolo per questo post, che racchiudesse in sè il senso di questa giornata, subito mi è venuto alla mente il titolo di un piccolo libro dello scrittore C. S. Lewis, "Sorpreso dalla gioia".

Qui di seguito vi regalo, in bulgaro e in italiano, il testo della mia seconda predica, che farò oggi alle 10.00 nella chiesa di S. Antonio a Belene.

Buona festa a tutti!

25 marzo 2011
Omelia per la solennità dell’Annunciazione

Oggi l’angelo del Signore porta l’annuncio a Maria.

Oggi il Vangelo annuncia ad ognuno di noi una grande novità.

Dio scende dal cielo e viene nel nostro mondo,

il Lontano diventa vicino,

l’Onnipotente diventa debole,

l’Immenso diventa piccolo,

il Ricco diventa povero,

l’Invisibile diventa visibile,

la Parola spirituale diventa carne,

il Creatore diventa creatura.

Fino ad oggi era vietato pronunciare il nome di Dio,

adesso il Figlio di Dio diventa uomo, e tutti lo chiamano Gesù.

Quando ascolto questo annuncio, penso subito che sia una cattiva notizia,

e la mia prima reazione è di disagio, di paura.

La stessa paura che provano Adamo ed Eva nell’Eden: “Adamo, dove sei?”,

“Ho sentito i tuoi passi: ho avuto paura e mi sono nascosto”.

La paura nasce in Giuseppe, in Maria, e poi nel re Erode, nei sommi sacerdoti, nei farisei, in Ponzio Pilato, negli apostoli, in Pietro, in ogni figlio di Adamo.

Nasce la paura perché un Dio così vicino, un Dio che viene nel mio paese,

sulle strade che io percorro, nella mia casa… è molto scomodo.

Se Dio è lontano in cielo, o chiuso in chiesa, o in un libro, o nelle prediche dei preti…

io sono tranquillo.

Ma se viene a casa mia, se si consegna nelle mie mani,

sono costretto a cambiare, a diventare piccolo, a servirlo.

Se questa paura di Dio cresce in me, mi conduce a rifiutarlo, a metterlo in croce, a mandarlo via.

“Qua non c’è posto per te!” dicono nelle case di Betlemme.

“Che sei venuto a fare Gesù? Sei venuto a rovinarci?” gridano i prigioneri del Diavolo.

“Crocifiggilo! Crocifiggilo!” urlano quelli che qualche giorno prima cantavano Osanna.

Ecco perché l’angelo dice a Giuseppe, a Maria, ad ogni persona:

“Non aver paura! Rallegrati!”.

Solo la gioia può sconfiggere la paura.

Solo la gioia mi porta ad accoglie questo Dio che diventa uomo.

Solo la gioia mi aiuta a dire: “Eccomi, sono tuo servo”.

Questa gioia è un dono dello Spirito Santo:

se accolgo questa gioia, essa sconfigge la paura, e mi aiuta ad accogliere Gesù:

Gesù, il medico, che viene per curarmi, non per farmi morire;

Gesù, il pastore, che viene per portarmi a pascolare, non per bastonarmi;

Gesù, il salvatore, che viene a salvarmi, non a condannarmi;

Gesù, la luce, la vita, il pane, la strada, la vite, la porta.

Lui è viene per la mia felicità, per la mia salvezza.

E allora quello che mi dice l’angelo non è più una brutta notizia, ma diventa una bella notizia.

Днес ангелът Господен извести на Дева Мария.

Днес Евангелието известява на всеки един от нас една голяма новина.

Бог слиза от небето и идва в нашия свят.

Далечният става близък. Всемогъщият става немощен.

Необятният става малък. Богатият става беден.

Невидимият става видим. Духовното слово става плът.

Създателят става създание.

До ден днешен е било забранено да се изговаря името на Бога,

сега Божият Син става човек и всички го наричат Исус.

Когато слушам това известие, веднага си мисля, че това е лоша новина и моята първа реакция е на смущение, на страх.

Същия страх който изживяват Адам и Ева в Райската градина:

„Адаме, къде си?” „Чух в градината твоите стъпки, уплаших се и се скрих.”

Страхът се ражда и в Йосиф, в Мария, в Ирод, в първосвещениците, във фарисеите, в Пилат, в апостолите, в  Петър, във всеки потомък на Адам.

Ражда се страха, защото един Бог толкова близък, един Бог който идва в моя град, по улиците, по които крача, в моя дом... е някак си неудобен.

Ако Бог е далеч в небесата или е затворен в църквата, или в една книга, или в проповедите на свещениците... на мене ми е спокойно.

Обаче ако идва в моя дом и се предава в моите ръце, принуден съм да се променя, да стана малък и да му служа.

И ако този страх расте в мене, това ме кара да се отрека от него, да го поставя на кръста, да го изгоня.

„Тук няма място за теб!”- казват в домовете си във Витлеем.

„Ех, какво имаш Ти с нас, Исусе Назарянине? Нима си дошъл да ни погубиш?”- викат обсебените от дявола.

„Разпни Го! Разпни Го! – крещят тези, които преди ден пееха Осанна.

Ето защо ангелът казва на Йосиф, на Мария, и на всеки човек:

„Не се страхувай! Радвай се!”

Само радостта може да победи страха.

Само радостта ми помага да приема този Бог, който става човек.

Само радостта ми помага да кажа „Ето ме, твой слуга съм!”

Тази радост е дар от Светия Дух:

ако я приема, тя ще победи страха и ще ми помогне да приема Исус.

Исус, лечителят, идва да ме лекува, а не да ме умъртви.

Исус, пастирът, идва да ме заведе на паша, а не да ме набие.

Исус, Спасителят, идва да ме спаси, а не да ме осъди.

Исус, светлината, живота, хляба, пътя, лозата, вратата...

Той е, който идва за моето щастие, за моето спасение.

Така, че това, което ангелът ми казва,

не е вече лоша, но става Добра Новина!